Wenus – druga planeta od Słońca i szósta w Układzie Słonecznym pod względem wielkości i masy. Żadna planeta nie zbliża się do Ziemi bardziej niż Wenus; w swojej najbliższej odległości jest najbliższym dużym ciałem do Ziemi poza Księżycem. Ponieważ orbita Wenus znajduje się bliżej Słońca niż ziemska, planeta jest zawsze mniej więcej w tym samym kierunku na niebie co Słońce i może być widoczna tylko w godzinach bliskich wschodu lub zachodu Słońca. Kiedy jest widoczna, jest najbardziej błyszczącą planetą na niebie. Wenus jest oznaczana symbolem ♀.
Wenus była jedną z pięciu planet – Merkurego, Marsa, Jowisza, Saturna i Uranu – znanych w czasach starożytnych. Jej pojawienie się zostało odnotowane przez Babilończyków, którzy utożsamiali ją z boginią Isztar, około 3000 lat p.n.e., a także jest ona wymieniana w zapisach astronomicznych innych starożytnych cywilizacji, w tym Chin, Ameryki Środkowej, Egiptu i Grecji. Podobnie jak planeta Merkury, Wenus była znana w starożytnej Grecji pod dwoma różnymi nazwami – Fosfor (patrz Lucyfer), gdy pojawiała się jako gwiazda poranna i Hesperus, gdy pojawiała się jako gwiazda wieczorna. Jej współczesna nazwa pochodzi od rzymskiej bogini miłości i piękna (greckim odpowiednikiem jest Afrodyta), być może z powodu świetlistego, przypominającego klejnot wyglądu planety.
Wenus została nazwana bliźniaczką Ziemi ze względu na podobieństwa w ich masie, rozmiarach i gęstości, a także podobne względne położenie w Układzie Słonecznym. Ponieważ prawdopodobnie uformowały się w mgławicy słonecznej z tego samego rodzaju skalnych bloków, prawdopodobnie mają również podobny ogólny skład chemiczny. Wczesne teleskopowe obserwacje planety ujawniły wieczną zasłonę chmur, sugerując istnienie znaczącej atmosfery i prowadząc do popularnych spekulacji, że Wenus była ciepłym, wilgotnym światem, być może podobnym do Ziemi w jej prehistorycznym wieku bagnistych lasów i obfitego życia. Naukowcy wiedzą jednak, że Wenus i Ziemia rozwinęły warunki powierzchniowe, które nie mogłyby być bardziej różne. Wenus jest niewiarygodnie gorącym, suchym i w inny sposób nieprzyjaznym światem, który prawdopodobnie nigdy nie podtrzymałby życia, jakie znamy. Jednym z głównych celów naukowców badających Wenus jest zrozumienie, w jaki sposób powstały jej surowe warunki, co może stanowić ważny wgląd w przyczyny zmian środowiskowych na Ziemi.
Wenus to druga co do wielkości planeta Układu Słonecznego i jest nazywana „matką Ziemi”. Jest tak podobna do Ziemi, że naukowcy przez długi czas uważali, że mogły one kiedyś kolidować. Obecnie wiadomo, że Wenus ma około 4,5 mld lat, czyli około 600 mln lat mniej niż Ziemia. Wenus jest nazywana „matką Ziemi”, ponieważ jest podobna do Ziemi pod względem rozmiarów i masy. Jednakże jest również bardzo różna od Ziemi pod względem atmosfery i środowiska.
Wenus ma atmosferę, która jest bardzo gęsta i składa się głównie z dwutlenku węgla. Jest tak gęsta, że ciśnienie na jej powierzchni jest około 90 razy większe niż na Ziemi. Temperatura na Wenus jest również bardzo wysoka – około 462°C. Wenus ma także bardzo różne środowisko niż Ziemia. Powierzchnia Wenus jest pokryta kraterami, które są spowodowane przez uderzenia meteorów. Atmosfera Wenus jest tak gęsta, że promienie słoneczne nie mogą przenikać do jej powierzchni. Dlatego też jest bardzo ciemna i ma bardzo niski poziom oświetlenia.
średnia odległość od Słońca 108 209 475 km (0,72 AU)
oscylacji orbity 0,007
nachylenie orbity do ekliptyki 3,4 °
venusjański rok (obrotowa periodu bocznego) 224,7 dni
ziemskie maksymalna wizualna jasność -4,6
średni synodiczny okres * 584 dni
ziemskie średnia prędkość orbitalna 35 km / sek
promień (średnia) 6 051,8 km
powierzchnia 4,6 × 108 km2
masa 4,87 × 1024 kg
gęstość średnia 5,24 g / cm3
średnia przyspieszenie grawitacyjne 887 cm / sec2
prędkość ucieczki 10,4 km / sek
okres obrotu (venusjański dzień boczny) 243 dni ziemskie (retrogradacja)
venusjański średni dzień słoneczny 116,8 dni
ziemskie nachylenie równika do orbity 177,3 °
skład atmosfery dwutlenek węgla, 96%; azotu molekularnego, 3,5%; woda, 0,02%; śladowe ilości tlenku węgla, tlenu molekularnego, dwutlenku siarki, chlorowodorku wodoru i innych gazów
średnia temperatura powierzchni 737 K (867 ° F, 464 ° C)
ciśnienie powierzchni na średnim promieniu 95 bary
średnia temperatura chmury wizualne ok. 230 K (−46 ° F, −43 ° C)
liczba znanych księżyców – brak
Oglądana przez teleskop planeta Wenus prezentuje jasną, żółtawo-białą, prawie bez cech powierzchnię obserwatorowi. Jej zaciemniony wygląd wynika z tego, że powierzchnia planety jest ukryta przed wzrokiem przez ciągłą i stałą warstwę chmur. Cechy w chmurach trudno jest zauważyć w świetle widzialnym.
Orbita Wenus wokół Słońca ma średnią odległość 108 milionów km (67 milionów mil), co stanowi około 0,7 razy odległości Ziemi od Słońca. Ma najmniej eliptyczną orbitę spośród wszystkich planet, z odchyleniem od idealnego koła wynoszącym zaledwie 1 część na 150. W konsekwencji odległości w peryhelium i aphelium (czyli kiedy jest najbliżej i najdalej od Słońca) niewiele różnią się od średniej odległości. Okres jej orbitowania, czyli długość wenusjańskiego roku, wynosi 224,7 dnia ziemskiego. Ponieważ Wenus i Ziemia obracają się wokół Słońca, odległość między nimi zmienia się od minimum około 42 milionów km (26 milionów mil) do maksimum około 257 milionów km (160 milionów mil). Ponieważ orbita Wenus leży wewnątrz orbity Ziemi, planeta wykazuje fazy podobne do tych Księżyca widzianego z Ziemi.
W rzeczywistości odkrycie tych faz przez włoskiego naukowca Galileusza w 1610 roku było jednym z najważniejszych w dziejach astronomii. W czasach Galileusza panujący model wszechświata oparty był na twierdzeniu przez greckiego astronoma Ptolemeusza prawie 1500 lat wcześniej, że wszystkie obiekty niebieskie krążą wokół Ziemi. Obserwacja faz Wenus była sprzeczna z tym modelem, ale zgodna z pomysłem polskiego astronoma Mikołaja Kopernika, że system słoneczny jest w centrum Słońca. Obserwacja Galileusza faz Wenus stanowiła pierwszą bezpośrednią obserwację dowodu na teorię kopernikańską.
Wenus ma najbardziej masywną atmosferę spośród planet lądowych, do których należą Merkury, Ziemia i Mars. Jej gazowa otoczka składa się z ponad 96 procent dwutlenku węgla i 3,5 procent azotu cząsteczkowego. Obecne są śladowe ilości innych gazów, w tym tlenku węgla, dwutlenku siarki, pary wodnej, argonu i helu. Ciśnienie atmosferyczne na powierzchni planety zmienia się wraz z wysokością powierzchni; na wysokości średniego promienia planety wynosi ono około 95 barów, czyli 95 razy więcej niż ciśnienie atmosferyczne na powierzchni Ziemi. Jest to takie samo ciśnienie, jakie występuje na głębokości około 1 km (0,6 mili) w ziemskich oceanach.
Górna atmosfera Wenus rozciąga się od obrzeży przestrzeni kosmicznej do około 100 km (60 mil) nad powierzchnią. Tam temperatura zmienia się znacząco, osiągając maksimum około 300-310 kelwinów (K; 80-98 °F, 27-37 °C) w ciągu dnia i spadając do minimum 100-130 K (-280 do -226 °F, -173 do -143 °C) w nocy. Na wysokości około 125 km (78 mil) nad powierzchnią znajduje się bardzo zimna warstwa o temperaturze około 100 K. W środkowej atmosferze temperatura rośnie płynnie wraz z wysokością, od około 173 K (-148 °F, -100 °C) na wysokości 100 km nad powierzchnią do około 263 K (14 °F, -10 °C) na szczycie ciągłego pokładu chmur, który leży na wysokości ponad 60 km (37 mil). Poniżej wierzchołków chmur temperatura nadal gwałtownie wzrasta w niższej atmosferze, lub troposferze, osiągając 737 K (867 °F, 464 °C) na powierzchni przy średnim promieniu planety. Temperatura ta jest wyższa niż temperatura topnienia ołowiu lub cynku.
Jedna z bliższych nam planet – Wenus – jest nazywana „matką Ziemi”. Podobna do naszej, jest ona najbardziej zbliżona do Słońca ze wszystkich planet Układu Słonecznego. Pod względem średnicy i gęstości jest ona także najbardziej podobna do Ziemi. Najbliższa Ziemi ze wszystkich planet, Wenus ma atmosferę, która jest bardzo gęsta i silnie rozgrzana. Nazwa Wenus pochodzi od rzymskiej bogini miłości i piękna. Inne nazwy tej planety to:
Aphrodite (gr. bogini miłości i piękna)
Hespera (gr. bogini wieczoru)
Lucifer (łac. duch anioła)
Vesper (łac. wieczór)
Cyty (gr. żona Kronosa)
Wenus jest nazywana „matką Ziemi”, ponieważ jest najbardziej podobna do naszej planety ze wszystkich planet w Układzie Słonecznym. Jest także najbliższa Ziemi ze wszystkich planet.
Wykryliśmy, że używasz rozszerzeń do blokowania reklam :(
Uprzejmie prosimy o wsparcie nas poprzez wyłączenie blokad reklam.
Dziękujemy i życzymy miłej lektury :)